Paparating na si Martin! Paparating na.






Paparating na si Martin! Ang malaki at magiliw na alupihang kinahuhumalingan sa buong bayan. Nariyan na siya. Paparating na sa kumpulan ng iba pang insekto sa bayan. Dahil sa kaniyang laki, palagi niyang pinasasakay sa kaniyang likuran ang mga ito upang mabilis silang makarating sa kanilang pupuntahan. Dati kasi nakapila lamang silang naglalakad papunta sa imbakan ng asukal. Inaabot sila noon ng tatlong araw bago makarating, ngayon ay tatlong minuto na lamang.

Sumasakay sila sa likod ni Martin ‘pag dumadating na niya. Sabi niya, kumapit kayo nang maigi sapagkat magiging mabilis ang ating biyahe. Mula sa kaniyang likod ay tanaw na tanaw ng mga insekto ang malalawak na dagat at ang mga berdeng burol pati na rin ang maingay na ilog at ang matatayog na bundok. Sa pagdating nila sa kanilang pupuntahan ay titigil si Martin at sasabihing, sana ay naibigan ninyo ang inyong pagsakay at muli siyang babalik sa kanilang pinanggalingan para sunduin ang iba pa.

Bilang kapalit sa kabutihan ni Marin, samu’t saring regalo ang ibinibigay ng mga insekto sa kaniya. Ang mga langgam ay nagbibigay sa ng matatamis na panghimagas. Binibigyan din siya ng mga damit na gawa sa sapot ni Gagamba, at ng iba’t ibang halaman ni Butiki. Kaya naman mas lalo pa siyang ginaganahan sa paghahatid at sundo sa kaniyang mga ginigiliw na pasahero.

Nariyan na si Martin! Mabilis siyang humaharurot papunta sa kumpulan ng mga insekto. Parang hindi siya napapagod. Pakanta-kanta pa nga ito habang naglalakbay. Humihinto siya sa bawat bayan para magbaba at magsakay. Hindi sa kaniya uso ang pahinga. Kaya naman kapag nariyan na si Martin, ang lahat ay nagdiriwang, napapatalon, at ginaganahan ng loob.

Pero isang araw, walang Marting dinatnan ang mga insekto. Dati-rati naman e nauuna pa siya sa mga ito. Ngayon ay walang naroroon kundi ang kaniyang mga mananakay. Nagkakagulo na ang lahat. “Nasaan na si Martin?” sabi ng isang langgam. Iba’t iba ang nabuo at narinig na mga sagot. Baka raw ayaw na niyang pasakayin ang mga insekto. Baka raw nagsasawa na itong magsakay ng mga insekto sa kaniyang likuran. Baka daw kulang na yung mga minatamis, damit, at halaman na ibinibigay sa kaniya. Nagpasya nang maglakad ang iba nang biglang dumating si Martin. Paparating na si Martin! Paparating na! Nagsisigawan ang lahat. Maging ang mga nagpasiya nang maglakad ay muling bumalik.


Hindi tulad ng dati, ubod ng bagal ni Martin  ngayon. Hindi na rin siya nagsasalita sa biyahe.  Hindi na siya kumakanta at hindi na rin nagpapaalala sa kaniyang mga mananakay. Parang ang bagal-bagal ng kilos ng lahat sa mga oras na ‘yun. May ilang pinili nang bumaba at maglakad na lamang. May ilang nanatiling nakakapit kay Martin at nagtiyaga na lamang sa mabagal na paglakad ng dambuhalang alupihan.

Gabi na nang makarating sa imbakan ng asukal ang mga insekto. Yung dating tatlong minuto ay naging tatlong araw na ulit. Mas nauna pa ngang nakarating at nakauwi yung mga nagpasiyang maglakad. Triple ng pagod ng mga insekto sa paglalakbay ang pagod ni Martin. Hindi na siya halos makabalik dahil sa pagod. Awang-awa ang mga insektong nakasakayn sa kaniyang  likod sa pagkakataong iyon.

Noong mga sumunod na araw, naroon pa rin si Martin, pero hindi yung dating Martin na mabilis at makisig kung kumilos. Mas bumabagal na sa paglakad si Martin at nagpatigil-tigil ngayon. Yung dating mabilis na takbo ay naging mabagal na paglakad. At ang mabagal na paglakad ay naging mabagal na mabagal na paglakad. Hanggang sa tumigil ito at hindi na muli pang gumalaw. Pagod na pagod si Martin.

Nagsialisan na ang iba pero naiwan ang ilang insekto. Inakay nila si Martin papunta sa kaniyang bahay. Doon na lamang nila napansing marami na palang sugat si Martin sa kaniyang mga paa. Maliban doon ay mataas na mataas rin ang lagnat niya. Kaya naman agad na gumawa ng kumot na yari sa sapot si Gagamba para malabanan nito ang ginaw na nararamdaman. Si Butiki naman ay naghanap ng mga halamang gamot at pinakuluan para mahigop ni Martin. At si Langgam naman ay masugid na nagbantay kay Martin habang pinupunasan ang kaniyang noo ng mainit na bimpo. Dumating ang nanay ni Martin na si Aling Martha at iniwan namin siya roong mahimbing na natutulog.

Ilang araw ding bumalik sa dati ang gawi ng mga insekto. Lahat ay muling gumigising nang mas maaga at bumabangon. Sabay-sabay silang naglalakad patungo sa imbakan ng asukal. Nakita nilang nagbago ang buhay nila nang mawala ang dambuhalang alupihan sa kanilang buhay.


Hanggang sa isang araw ay may biglang malaking malaking alupihan ang natanaw ng mga insekto sa malayo na papalapit sa kanila. Paparating na si Martin! Paparating na! Napuno ng palakpakan at hiyawan ang paligid. Naroon na nga ang magaling at malakas nang si Martin. Kumakanta siya habang humaharurot papunta sa kaniyang mga ginigiliw na pasahero.


“Sumakay na kayo at maglalakbay na tayo!”

Sabi ni Martin sa mga insekto. Kaya nag-unahan ang mga itong sumakay sa kaniyang likod. Kahit na napuno na ang likod ni Martin ay hindi pa rin ito sasapat para sa lahat.


Nalungkot ang ibang hindi nakasakay. Pero nagsalita si Martin, “Huwag na kayong mag-alala, babalikan ko kayo kaagad.”

Pero hindi pa man natatapos magsalita si Martin ay biglang may natanaw ang mga insekto paparating sa kanilang kinatatayuan.  

“Ako na ang bahala dito sa natitira!” Nagsalita kararating lang na isa pang dambuhalang alupihan. Mas higit na nagdiwang ang buong bayan sa pagdating ng nanay ni Martin, Si Aling Martha.


Mula noon ay naging mas maginhawa ang paglalakbay ng mga insekto. May panahon na para makapagpahinga si Martin kapag si Aling Martha ang naghahatid at sunod sa mga pasahero. Kapag si Aling Martha naman ang nagpapahinga ay nakakasama muli ng mga insekto si Martin. Ayan na! Paparating na si Martin!

* Lahok sa Saranggola Blog Awards 7 (http://www.sba.ph).

Previous PostMga Lumang Post Home

0 (mga) komento:

Mag-post ng isang Komento